Op de Carretera Austral, Hornopiren
Door: A&H
Blijf op de hoogte en volg Aad en Heleen
12 November 2018 | Chili, Hualaihué
12 november alweer en eerst nu pas Wifi.
Waar waren we gebleven ? Ja, in dat sjieke hotel. Die vrijdag regende het de gehele dag maar ja, we moesten toch op de boot van half 5 wachten dus wat deert ons dat... Er was een prima lounge in het hotel dus Aad ging ook maar een boek lezen; Heleen heeft een e- reader. gv
Met de boot naar Petrohue, en in die 2 uur zagen we bijna niets van de vulkaan Osorno.
Eenmaal aan land in een soort roeiboot gestapt om aan de overkant bij Hospedaje Kuschel te komen. Rare omgeving maar je zag wel steeds meer van de Osorno. Ze maakten eten voor ons en het forse, bijdehante meisje in fietskleding en -schoentjes, ging nog met een bootje heen & weer om voor ons een hoge druk fietspomp te regelen. De familie hield wel van fietsen... Oom of vader liet trots de bekers zien die de verschillende kinderen met fietsen hadden gewonnen in Chili.
Zaterdag klaarde het helemaal op. Wat een schitterende vulkaan !
Even verderop wereldberoemde watervallen en wie zien we daar ? Jawel, onze vriend Thomas. Dat zal toch echt wel de laatste keer zijn want hij moet in Puerto Montt een pakketje voor de Roloff naaf afhalen. Foto's voor ieders bureau - werkblad zullen volgen.
Saaie weg richting Cochamo maar zie, daar is een kinder speelfietstuin waar we heerlijk in de zon zaten.
Even later worden we ingehaald (sic) door de Amerikanen Michael en Chris (man en vrouw) en met hen willen we naar het bike hostal in Cochame maar dat blijkt dicht. Dus op naar een ander hostel en uit eten. En in die afgelegen toko (laatste 14 km redelijke gravel) zit een echtpaar uit Nijmegen......
De volgende dag fietsen wij verder; de Amerikanen nemen nog een rustdag. En weer in de zon (!) en weer over gravel (pittig op en neer) naar een pracht lunchplekje aan de Rio Puelo.
Verder langs de zee (een soort fjord) maar met alle gravel is het al na 50 km genoeg. iOverlander toont een camping en we zetten gewoon de tent op. De eigenaar meldt zich, aardige man spreekt goed Chileens. Het Spaans van Heleen biedt uitkomst !
Na het eten (wat doet die Coleman benzinebrander het toch goed) toch weer een onweersbui maar je kon binnen in het hutje bij Juan zitten.
Maandag de natte tent ingepakt en bijtijds op de fiets en jawel, weer in de stralende zon. En jawel ook, pittig op en neer over de gravel. Ophef heilige moment (!) dat we Ruta 7 opfietsen, is er asfalt. Van korte duur... Want de weg wordt recht getrokken en dat zullen we weten. Steil op en neer, niet alleen gravel maar ook blubber en los grind. Het wordt een martelgang van een uur maar ja, wat moet je anders ? Het zonnetje brandt nu echt dus dat helpt ook niet. We doen de bufjes voor het gezicht want dat vermindert stof happen. En het helpt als we een paar auto's ook in de problemen zien.
De laatste 15 km. is asfalt en we zoeven Hornopiren binnen, het dorp van de veerboot. Hospedaje bijna naast de haven, heerlijk uit eten (veel vis hier) en olie op de ketting want dat gaat teveel lawaai maken. ....
8 uur. We rijden zo de veerboot op. De zon is er niet meer maar het is droog. We kunnen alleen de grote boot naar Galeta Gonzalo nemen, duurt 4 uur. Dus walvissen spotten ? ..maar het wordt vooral reizigers spotten en spreken die ook op route zijn. Nog 3 fietsers, 2 Nederlanders in een klein mobielhome, die al 3 jaar op reis zijn en in Nederland overzomeren.
Het blijft droog dus rijden we nog 25 km naar een officiele campingplaats bij Lago Blanco. We fietsen door een groene muur van bomen, varens van 3 m hoog en andere onbekende, grote planten en horen onbekende dierengeluiden. We rijden droog door Patagonie Verde. We zijn in een natuurpark.
De campingplaats is echt Chileens: mooie, overdekte plaats waar je goed kan verblijven, picknicken maar geen plek om een grote tent op te zetten. Er zijn ook toiletten koude douches en water. Wij kunnen ons tentje net onder de overkaping met bank en tafel zetten. En dat is ook hard nodig. 's Nachts klinkt er een bijzonder kwaak orkest van kikkers, denken we maar niet gezien. Het geluid klinkt als tegen elkaar tikkende claves, houten stokjes. Een audio verslag, een nieuwe dimensie. Maar die zit hier nog niet bij. Bij een volgende versie misschien. Het kost ons nu nog moeite om de foto's bij het juiste verhaaltje te plaatsen.
Net als thuis begint zich op reis met kamperen ook een taakverdeling te ontwikkelen. Aad is van de keuken en Heleen is van de slaapkamer. Ons huis, de tent doen we samen.
Waar waren we gebleven ? Ja, in dat sjieke hotel. Die vrijdag regende het de gehele dag maar ja, we moesten toch op de boot van half 5 wachten dus wat deert ons dat... Er was een prima lounge in het hotel dus Aad ging ook maar een boek lezen; Heleen heeft een e- reader. gv
Met de boot naar Petrohue, en in die 2 uur zagen we bijna niets van de vulkaan Osorno.
Eenmaal aan land in een soort roeiboot gestapt om aan de overkant bij Hospedaje Kuschel te komen. Rare omgeving maar je zag wel steeds meer van de Osorno. Ze maakten eten voor ons en het forse, bijdehante meisje in fietskleding en -schoentjes, ging nog met een bootje heen & weer om voor ons een hoge druk fietspomp te regelen. De familie hield wel van fietsen... Oom of vader liet trots de bekers zien die de verschillende kinderen met fietsen hadden gewonnen in Chili.
Zaterdag klaarde het helemaal op. Wat een schitterende vulkaan !
Even verderop wereldberoemde watervallen en wie zien we daar ? Jawel, onze vriend Thomas. Dat zal toch echt wel de laatste keer zijn want hij moet in Puerto Montt een pakketje voor de Roloff naaf afhalen. Foto's voor ieders bureau - werkblad zullen volgen.
Saaie weg richting Cochamo maar zie, daar is een kinder speelfietstuin waar we heerlijk in de zon zaten.
Even later worden we ingehaald (sic) door de Amerikanen Michael en Chris (man en vrouw) en met hen willen we naar het bike hostal in Cochame maar dat blijkt dicht. Dus op naar een ander hostel en uit eten. En in die afgelegen toko (laatste 14 km redelijke gravel) zit een echtpaar uit Nijmegen......
De volgende dag fietsen wij verder; de Amerikanen nemen nog een rustdag. En weer in de zon (!) en weer over gravel (pittig op en neer) naar een pracht lunchplekje aan de Rio Puelo.
Verder langs de zee (een soort fjord) maar met alle gravel is het al na 50 km genoeg. iOverlander toont een camping en we zetten gewoon de tent op. De eigenaar meldt zich, aardige man spreekt goed Chileens. Het Spaans van Heleen biedt uitkomst !
Na het eten (wat doet die Coleman benzinebrander het toch goed) toch weer een onweersbui maar je kon binnen in het hutje bij Juan zitten.
Maandag de natte tent ingepakt en bijtijds op de fiets en jawel, weer in de stralende zon. En jawel ook, pittig op en neer over de gravel. Ophef heilige moment (!) dat we Ruta 7 opfietsen, is er asfalt. Van korte duur... Want de weg wordt recht getrokken en dat zullen we weten. Steil op en neer, niet alleen gravel maar ook blubber en los grind. Het wordt een martelgang van een uur maar ja, wat moet je anders ? Het zonnetje brandt nu echt dus dat helpt ook niet. We doen de bufjes voor het gezicht want dat vermindert stof happen. En het helpt als we een paar auto's ook in de problemen zien.
De laatste 15 km. is asfalt en we zoeven Hornopiren binnen, het dorp van de veerboot. Hospedaje bijna naast de haven, heerlijk uit eten (veel vis hier) en olie op de ketting want dat gaat teveel lawaai maken. ....
8 uur. We rijden zo de veerboot op. De zon is er niet meer maar het is droog. We kunnen alleen de grote boot naar Galeta Gonzalo nemen, duurt 4 uur. Dus walvissen spotten ? ..maar het wordt vooral reizigers spotten en spreken die ook op route zijn. Nog 3 fietsers, 2 Nederlanders in een klein mobielhome, die al 3 jaar op reis zijn en in Nederland overzomeren.
Het blijft droog dus rijden we nog 25 km naar een officiele campingplaats bij Lago Blanco. We fietsen door een groene muur van bomen, varens van 3 m hoog en andere onbekende, grote planten en horen onbekende dierengeluiden. We rijden droog door Patagonie Verde. We zijn in een natuurpark.
De campingplaats is echt Chileens: mooie, overdekte plaats waar je goed kan verblijven, picknicken maar geen plek om een grote tent op te zetten. Er zijn ook toiletten koude douches en water. Wij kunnen ons tentje net onder de overkaping met bank en tafel zetten. En dat is ook hard nodig. 's Nachts klinkt er een bijzonder kwaak orkest van kikkers, denken we maar niet gezien. Het geluid klinkt als tegen elkaar tikkende claves, houten stokjes. Een audio verslag, een nieuwe dimensie. Maar die zit hier nog niet bij. Bij een volgende versie misschien. Het kost ons nu nog moeite om de foto's bij het juiste verhaaltje te plaatsen.
Net als thuis begint zich op reis met kamperen ook een taakverdeling te ontwikkelen. Aad is van de keuken en Heleen is van de slaapkamer. Ons huis, de tent doen we samen.
-
13 November 2018 - 04:15
Reinou Vogel:
Wat een avontuur...Leuk om zo mee te genieten! Hoop op nog veel droge dagen en beter wegdek voor jullie. Liefs Toon en Reinou -
13 November 2018 - 05:54
Lea Nabbe:
Hoi Aad en Heleen
Wat mooi dat we op deze manier mogen meegenieten van jullie bijzondere reis!
Groetjes en geniet ervan! Arjan en Lea -
13 November 2018 - 17:50
Frank Van Merle:
Wat een JALOERS makende foto met kijk op de Osorno vulkaan: dat jullie die in het echt gezien hebben!
Ik hoop voor jullie dat de lucht nog veel dagen zo mooi blauw voor jullie zal zijn!
Groetjes uit het platte, natte NL! -
13 November 2018 - 18:38
Myriam:
Zo te lezen is het bij jullie voor- en tegenspoed...Maar meer nog, zo merk ik, genieten jullie van al het moois dat jullie zien en mee maken! En ik geniet lekker mee!
Wat een prachtige plaatjes, het zal een schitterend avontuur worden. Dat wens ik jullie van harte!
Lieve groet van Myriam -
14 November 2018 - 16:34
Pieter Kemper:
Hoi Heleen en Aad, fijn dat het weer nu beter is. Hier in NL nadert de winter. Volgens de pluim komt het kwik eind november zelfs overdag niet meer boven nul en lijkt een ouderwetse hogedruk blokkade te ontstaan. Het zal toch niet gebeuren dat we hier kunnen schaatsen begin december en jullie daar in de hitte rondrijden...? -
14 November 2018 - 16:44
Aad En Heleen :
nou, dat in de hitte rondrijden zal niet gebeuren. Het is compleet omgeslagen, het stormt en plenst. Toch weer 35 km. verder. Alles droogt nu in het hostal. -
14 November 2018 - 17:01
Tom Godefrooij:
Hoi Aad en Heleen, avontuur zoals avontuur bedoeld is, lees ik wel: niet al te makkelijk maar wel bevredigend lijkt me. Mijn hoeveelheid fietskilometers per week zijn sinds jullie weg zijn wel wat afgenomen. Maar daar compenseren jullie dat wel. Ga zo door. -
14 November 2018 - 17:18
Pieter Kemper:
Jullie hebben echt pech met het weer. Ik keek net op de vooruitzichten voor Calero Gonzalo en daar werd ik niet vrolijk van. Wees maar blij dat je binnen zit. Pumalin Park ziet er op de plaatjes sprookjesachtig uit. Ik neem aan dat jullie dat ook gaan bezoeken... ik duim voor beter weer. -
15 November 2018 - 18:01
Somrat:
Allemachtig, wat beleven jullie een avonturen! En ondanks de regen en gravel-wegen maken jullie ons helemaal gek van jaloezie met die prachtige foto’s en reisverslagen! Grappig dat je ook aan de andere kant van de aardbol van die fietsgekke Nederlanders tegenkomt. Een ware plaag -
16 November 2018 - 18:57
Huub En Moniek:
Prachtige natuur zo te zien, bikkels! -
20 November 2018 - 11:24
Henk Engbers:
Het is wel afzien als ik het verslag lees......ehm, ik bedoel jullie dus. Het regent daar nogal eens, net als in Noorwegen : de bergen vangen de wolken en laten ze als regen naar beneden komen. -
16 December 2018 - 18:34
Moniek:
Hoi Aad en Heleen, wat een prachtige natuur weer! En veel stof. Stoer hoor. Zie jullie snel weer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
